Knippen

Ik zit me hier koest te houden.
Knippen, dat kan ik nog wel.
En dus knip ik. Rondjes.
Het is zo’n tijd waarin de balans kwijt is.
Ik slinger van hot naar haar met mijn energie.
Zaterdag was ik zó gelukkig.
De zon scheen,
ik stond te strijken,
de jongens speelden,
Maus was naar het tuincentrum.
En ik. Volle teugen.
Ik ademde de fijnheid naar binnen.
Ik schrokte. Drie happen tegelijk.

Het was een eilandje in de wilde oceaan van deze weken.
Gisternacht, laten we daar maar niet over beginnen.
Vanmorgen moest ik een afspraak afzeggen
een hele fijne,
maar niet haalbaar.
En dus knip ik mezelf de dag door.
Af en toe een liedje, of een whatsappje.
Dan weer knippen.

Ik open mijn mail en lees.
Een algemene mail, aan een hele groep mensen.
Waarin opeens mijn categorie wordt aangesproken.
De thuisblijvers vanwege ziekte.
De ‘als je er niet bij kunt zijn’ers.
In alle openbaarheid wordt daarin geschreven:
“ook jij bent nodig.
Dáár, op de plek waar je bent.
Met niet meer dan wat jij kunt.
We hebben jou nodig.
Ik heb jou nodig.”

De tranen stromen.
Dit is waarom ik van mijn God hou.
Ja, ik lig soms huilend in bed.
Ja, ik weet vaak niet meer hoe het moet
Ja, ik twijfel elke dag duizend keer aan mezelf.
Maar Híj is er altijd.
Op het juiste moment.
Als verrassing of fluistering.
In een liedje
In woorden
Of in de stilte.

En nu zegt Hij:
“Knip jij maar lekker vandaag
en besef dat je waardevol bent,
voor een ander en voor Mij
Omdat mijn Geest dóór jou heen werkt.
Mijn kracht
in jouw zwakheid.
Samen staan we sterk.”